زهرای من

عمری شده ام اسیر در ظلمت چاه

پاکی درونم شده چون لیل سیاه

هر سو نگرن روزنه ای نیست؛ ولی

نوری زِ وجود تو شده یاور راه

رندی و سه جامگی و شاه شدن

بی وصل تو در چشم من خسته تباه

گم کرده رهان تهمت گمراهی را بر من زده و ندیدنت! واعجباه!

از مدرسه عشق برونم کردند

عشاق زیانکار و زبون و بدخواه!

رفتن سوی قم عزم مسیحایی خواست

کی بوده مرا توان و این مکنت و جاه!

دعوت ز تو بود و طلب عافیتم

شک نیست در این از کرم چون توی ِشاه

قم گشته رکابی و نگین مرقد توست،

مشتاق زیارت به دَرَت کوکب و ماه

از غربت و دوریت بسان یک شمع

می سوزم و دوری زِ بَرَم مُرشد راه

دستم به ضریحت گره را می طلبد

دریاب دلِ خسته این ذره و کاه

از محضر بانوی کریمی چون تو

دور است رها کردن مهمان، والله!

دوری ز تو و ساکن قم بی تو شدن

زجری است تو باشی و جدا! .. واویلاه!

عاشق شده ام، عاشق زلف کرمت

معشوق تویی، خواه بخواه، خواه نخواه!

دردانه قم! دست به دامان توأم

بانوی کرامت! مددی یا مولاُة…